غیبت امام مهدی (عج)

غیبت حجت (عج الله تعالى فرجه)

از ریان بن صلت روایت است به امام رضا عرض کردم: آیا تو صاحب این امری امر امامت ؟

فرمود: آری من صاحب این امر هستم لیک آن نیستم که زمین را از عدالت آکنده می سازد همان گونه که از ستم آکنده شده است، و چگونه با این ضعف بدنی او باشم؟ قائم همانی است که چون ظهور می کند، در سن پیران است و رخسار جوانان را دارد او بدنی نیرومند دارد چندان که اگر به بزرگ ترین درخت روی زمین دست برد آن را از بیخ بر می کند و اگر میان کوه ها فریاد برآورد تخته سنگها به لرزه در می آیند او عصای موسی را دارد و خاتم سلیمان را او چهارمین نسل از فرزندان من است. خداوند هر اندازه که بخواهد او را در پوشش غیبت پنهان میکند، سپس ظاهرش می سازد و به دست او زمین را از عدل و داد آکنده میسازد، همان گونه که از ظلم و ستم آکنده شده است».(ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن علی بن حسین، کمال الدین و تمام النعمه، ۷٫۳۷۶٫۲)

صص332-333

فرج

از محمد بن فضیل روایت است که از امام رضا درباره چیزی از فرج پرسیدم، فرمود: آیا انتظار فرج جز فرج نیست؟ خداوند می فرماید: «پس منتظر  باشید که من [هم] با شما از منتظرانم». (اعراف ٫ ۷۱)(ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن علی بن حسین، کمال الدین و تمام النعمه، ۴٫۶۴۵٫۲.)

از بزنطی روایت است که امام رضا الله فرمود: چه نیکوست صبر و انتظار و فرج آیا این سخن خدای تعالی را نشنیده ای انتظار برید که من [هم] با شما منتظرم». (هود ٫ ۹۳) پس بر شما باد صبر که فرج و گشایش پس از نومیدی فرا می رسد. آنان که پیش از شما بودند از شما صبورتر بودند. (ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق، ابو جعفر محمد بن علی بن حسین، کمال الدین و تمام النعمه، ۵٫۶۴۵٫۲)

صدوق به اسنادی بی ایراد روایت میکند که امام رضا در محض الاسلام به مأمون نوشت .... و هر کس بمیرد و آنها را نشناخته و به نام خودشان و به نام پدرانشان آنان را دوست نداشته و از ایشان پیروی نکرده باشد، به مردن عهد] جاهلیت (چون بت پرستان مرده است و گواهیم بر این که دین آنها پارسایی و پاکدامنی و راستی و درستی و کوشندگی و امانت پردازی به نکوکار و تبهکار طول سجود و نماز شب و پرهیز از محارم و چشم داشت گشایش با شکیبایی و خوش همنشینی و خوش همسایگی و احسان پراکنی و خودداری از آزار و گشادگی رخسار و خیرخواهی و مهربانی با مؤمنان است.(همو، عیون اخبار الرضا ، ١٢٢٫٢)

صص338-339