خبر ولایت عهدی امام علیه السلام در تمام کشورهای اسلامی منتشر می شد و مردم از این جریان خوشحال به نظر میرسیدند مگر بنی العباس آن هم در عراق، سخت اندیشناک شدند دور هم جمع شدند و تصور کردند این امر باعث زوال خلافت از خاندان عباس خواهد بود به همین جهت مردم را بر مأمون که در خراسان بسر میبرد شوراندند و به اتفاق با ابراهیم بن مهدی عم مأمون بیعت کردند و به گمان خود مأمون را از خلافت خلع کردند و قهراً امر ولایت عهدی علی بن موسى الرضا خود به خود منتفی شد.
پس از بیعت با ابراهیم بن مهدی بدو لقب مبارک دادند و روز به روز بر پیروانش افزوده میگشت برای نخستین مرتبه این خبر به گوش فضل بن سهل ذوالریاستین رسید سیاست او مقتضی آن بود که جریان را مأمون نفهمد اطرافیان کم و بیش از این اخبار آگهی داشتند ولی هیچکس جرئت نداشت که موضوع را با خلیفه در میان نهد از طرفی فضل اشخاص مطلع را تحت فشار قرار داده بود و نمیگذاشت اخبار سیاسی به گوش شاه برسد، بدین ترتیب اخبار شورش عراق و اغتشاشات آن از نظر مأمون مخفی مانده بود.
بالاخره روزى على بن موسى الرضا عليه السلام اغتشاشات عراق و جریان ابراهيم بن مهدی را با مأمون در میان نهاد، چون مأمون از امام علیه السلام استفسار کرد آیا دیگران را نیز اطلاعی بر این امر هست؟ فرمود: همه مردم جز شخص شما از آن آگاهند مأمون از هر کس سئوال می کرد همان پاسخ را میشنید. بالاخره از فضل بن سهل مؤاخذه آن را نمود، او جواب داد من نخواستم خاطر مبارک مکدر شود و از این پس به چاره جوئی و تدبیر آن اقدام میکنم .