علم امام

امام رضا می فرماید: «هرگاه خداوند عزوجل بنده ای را برای [اداره امور بندگانش برگزیند برای این امر به او شرح صدر عطا می کند، چشمه های حکمت را در دلش جاری می سازد و به او علم و دانش الهام می فرماید که از آن پس ازپاسخ هیچ چیز در نمیماند و در یافتن راه درست سرگردان نمی شود».(کلینی رازی ابو جعفر ثقة الاسلام، محمد بن يعقوب بن اسحاق، کافی، ۲۰۲٫۱٫ ح ۱.)

امام ستاره ای است از دستها به دور 

کلینی حدیث بلندی را از امام رضا روایت کرده که در آن درباره ویژگی های امامت و امام آمده است: هان! چه کسی تواند امام را بشناسد تا او را برگزیند؟ هیهات! هیهات که خردها گمراه پندارها سرگردان اندیشه ها حیرت زده دیدگان خسته بزرگان کوچکی نموده حکیمان در وادی حیرت خطیبان ،زبان بسته خردمندان گرفتار دهشت شاعران ،گنگ ادیبان ناتوان و بلیغان از وصف منزلتی از منزلت های او یا فضیلتی از فضایل او عاجزند و معترف به ناتوانی و کوتاهی؛ پس چگونه ممکن باشد وصف همۀ آن یا نعت کنهش یا چگونه اندکی از کار او به فهم درآید یا کسی یافت شود که بر جای او نشیند و مردمان را از او بی نیاز سازد؟ هرگز! چگونه و کجا؟ و چون ستاره از دستها به دور و از وصف و اصفان برتر چگونه انتخابی چنین فراهم آید و خردها توانا از یافت آن؟ و کجا مانند او دیده شود؟