شعر ابونواس در مدح امام (ع)

قيل لي أنتَ أَوْحَدُ النَّاسِ طراً          فِي فُنُون مِنَ الكَلامِ النَّبِيه

لَكَ مِن جُوْهَرِ الكَلامِ بَدِيعُ                ينشر الدر من يدى مجتنيه 

فَعَلَى مَا تَرَكْتَ مَدْحَ ابْنِ مُوسَى      وَالْخِصال التي تَجْمَعُنَ فِيهِ

قُلْتُ لَا اسْتَطَيعُ مَدْحَ إِمَامٍ               كَانَ جِبْرِيلُ خَادِماً لابيه

قصرت السن الفصاحة فيه              وَلِهَذَا القَرِيضُ لَا يَحْتَونِهِ *

کسی گفتا بمن امروز یکتا           توئی اندر فن شعر و سخنور

تو هستی آنکه اندر نظم و گفتار   بریزد از کلامت در و گوهر

چرا لب بسته ای از مدح مولا      على موسى الرضا پور پیمبر

بگفتم کی توانم مدح آنکس         که بابش را بدی جبریل چاکر

مأمون از بدایت و روانی طبع و حقیقت گوئی ، ابونواس خوشش آمد و خوشحال گردید دستور داد دهان ابونواس را پر از مروارید گرانبهای نمایند.

* ترجمه - بمن گفته شد تو یگانه عصر هستی ، در سخن سرائی  شریف و زیر کی دانا و آگاهی .

 وقتی گوهرهای سخن از دهان تو میریزد دستهای شنونده را از مروارید غلطان سرشار و لبریز میسازد . 

با این وصف چرا ؟ در اشعار زیبای خود فرزند موسی ابن جعفر را نستودی و مدح او را ترک کردی، خصلتهای فراوانی که در او گرد آمده ، و شعاعش همه جا را فروزان نموده چرا یاد نمی کنی .

جواب دادم ، من توانائی مدح و ثنای او را ندارم چه بگویم درباره امامی که جبرئیل امین خدمتکار پدرش بود ؟

 من که نمیتوانم ثنای او را بگویم روشن است ، بلکه تمام دانشمندان عاجزند از مدح او.

برای همین عذر شعر با وسعتش در مدح و ثناء فرا نمیگیرد ثنایش را زیرا وصف او را نمودن همانند آنچه شتر برای نشخوار از گلو بر آرد خواهد بود .