از ابراهیم بن عباس روایت است هرگز ندیدم که ابوالحسن الرضا کسی را به سخن خویش بیازارد.
و ندیدم که سخن کسی را قطع کند پیش از آنکه صاحب سخن، سخنش را به پایان رساند.
و ندیدم که حاجت کسی را رد کند با این که بر روا کردنش توان داشته باشد.
و هرگز در برابر همنشین خویش پایش را دراز نکرد.
و هرگز در برابر همنشین خویش تکیه نکرد.
و هرگز ندیدم احدی از غلامان و بندگان خویش را دشنام گوید.
و هرگز ندیدم که تف کند.
و هرگز ندیدم که در خنده خویش قهقهه ،زند بلکه خنده اش تبسم بود.
و چون تنها میشد و سفره اش را می آوردند بندگان خویش حتی دربان و مهتر اسبان را بر سر آن می نشاند.
نیز آن حضرت شباهنگام کمتر میخوابید و بسیار شب زنده داری می کرد و بیشتر شبها را از آغاز آن تا به صبح زنده می داشت.
او بسیار روزه میداشت و روزه سه روز در ماه را از دست نمی داد و می فرمود که این به سان روزه همه عمر است.
بسیار نیکی میکرد و پنهانی صدقه میداد و بیشتر آن را در شبهای تاریک به انجام می رساند.
هر کس بپندارد که در فضیلت همانند او دیده است، راستگویش مخوان.(ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن علی بن حسین، عیون اخبار الرضا ، ۷٫۱۸۴٫۲)