حدیث ذهبی

و علما و روات حدیث امام علیه السلام را احاطه کرده بودند و او بر استر شهباء (فلفل نمکی سوار بود و عمامه بر سر داشت و در مقدم علما یحیی بن یحیی و اسحاق بن راهویه و محمد بن رافع و احمد بن حرب و غیر آنها بودند. وقتی مردم آن حضرت را دیدند با ظاهری که حکایت از ظاهر جدش رسول خدا صلى الله علیه و آله میکرد صدا به تهلیل و تکبیر بلند نمودند. آنها ناراحتیشان را برای امام اظهار کردند و برای او گریستند. آن منطقه پر از ضجه و ناله شد بنابراین علما و حفاظ صدا کردند ای گروه مردم ساکت شوید و بفهمید و رسول خدا صلى الله علیه و آله را درباره ذریه اش آزار ندهید. سپس امام علیه السلام برای علما این حدیث شریف را خواند و فرمود: من از پدرم موسی بن جعفر شنیدم که گفت از پدرم جعفر بن محمد شنیدم که گفت از پدرم محمد بن علی شنیدم که گفت از پدرم علی بن الحسین شنیدم که گفت از پدرم حسین بن علی شنیدم که گفت از پدرم علی بن ابی طالب شنیدم که گفت رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود از قول خدای متعال که: «لا اله الا الله حصني فمن دخل حصنى امن من عذابي (كلمة «لا اله الا الله قلعه ای است که هر کس وارد آن شود از عذاب ایمن است.

چون مقداری مرکب او راه رفت با صدای بلند خطاب به اهل نیشابور فرمود: ولكن بشروطها و انا من شروطها اما این شرایطی دارد و من از جمله شرایط آن هستم.(همان ماخذ)

كلمة «لا اله الا الله قلعه ای از قلعه های خدای متعال است اما به طور کلی موجب نجات از عذاب و ایمنی از عقاب نیست بلکه از شروط آن اقرار به امامت امام رضا علیه السلام است که یکی از اوصیای رسول خدا صلى الله علیه و آله می باشد. 

بیش از بیست هزار عالم و حافظ قرآن این حدیث شریف را نوشتند اما سند این حدیث شریف بزرگتر و شگفت تر از همه رشته سندهاست. احمد بن حنبل می گوید اگر این سلسله سند بر دیوانه ای خوانده شود دیوانگیش خوب می شود(الصواعق المحرقة.) و بعضی از پادشاهان سامانی وصیت کردند که این حدیث را با آب طلا بنویسند و با آنها دفن کنند.(اخبار الدول، ص ۱۱۵)