ابونواس گفت یا بن رسول الله يك قطعه شعر ساخته ام که دلم خواست آنرا بعرض برسانم چون فکر میکنم قطعه بدیعی است

فرمود. انشاد کن گوش میکنم

ابونواس همچنان بر روی پا توی آن کوچه این قطعه را انشاد کرد :

مَنْ لَمْ يَكُنْ عَلَوَيا حِينَ تُنْسِبُهُ

فَمَا لَهُ مِن قديمِ الدَّهْرِ مُفْتَخَرُ

آنکس که سلسله نسبش بعلی نرسد

افتخار و مباهاتی این دنیا ندارد

فاللهُ لَمَّا بَدا خَلْقاً فَأَتْقَنَه

صَفًّاكُمْ وَاصْطَفَا كُمْ أَيُّهَا الْبَشَرُ

پروردگار هنگامیکه جهانیان را با قدرت خود بیافرید شما را از میان آنان بر گزید

وَأَنتُمُ الْمَلَاء الا عَلَى وَ عِندَكُمُ

علمُ الكِتَابِ وَ مَا جَاءَتْ بِهِ السُّورُ

شما آن شخصیتهای آسمانی و علیا هستید

که علم کتابهای آسمانی و سوره های قرآن با شماست

امام فرمود: نشینده بودم و بعد بغلامش فرمود از آنچه ما داریم بهمراه چه داری ؟

غلام - سیصد سکه طلا

امام فرمود: این سکه طلا را با بو نواس بده و بعد از استر سواری خود پیاده شد و فرمود: سوار شو - ابونواس !

من این استر را نیز بتو بخشیده ام.

گفته میشود که آن استر از سواریهای مخصوص مأمون بود که به ولیعهد بزرگوارش پیشکش کرده بود.