تشييع جنازه مؤمنين

در مناقب، از موسی بن یسار نقل شده که میگفت در خدمت امام رضا بودم که از کوچه ای سر و صدایی برخاست چون در پی صدا رفتیم به جنازه ای برخوردیم که خویشان و نزدیکان برگرد جنازه به شیون و زاری مشغول بودند. امام با دیدن جنازه از مرکب پیاده شد و به سوی جنازه رفت و آن را بلند کرد و به سینه چسبانید و در همان حال به من فرمود: هر کس جنازه یکی از دوستان ما را تشییع نماید گناهانش آن گونه ریخته شود که گویی هم اکنون از مادر متولد گشته است. سپس در پی جنازه رفتیم تا در کنار قبر قرار گرفتیم.

در این هنگام امام اله مردم را از اطراف جنازه دور ساخت و خود دست بر سینه میت گذاشت و فرمود: فلانی پسر فلانی تو را به بهشت بشارت میدهم بدان که پس از این لحظه هیچ هراسی بر تو واقع نخواهد شد.

عرض کردم فدایت شوم چگونه این مرد را میشناسی در حالی که تا کنون به این سرزمین پای نگذاشته ای؟

فرمود: موسی! آیا نمیدانی که اعمال شیعیان در هر صبح و شام بر ما امامان [2] عرضه می شود چنانچه کوتاهی کرده باشند طلب بخشش مینماییم و در برابر اعمال نیکشان از پروردگار طلب پاداش آن را میکنیم. ( همان، صص ۹۱-۹۰)