خداوند از قوم حضرت نوح چنین حکایت میکند؛ و إني كلما دعوتهم لتغفر لهم جعلوا أصابعهم فى اذانهم و استغشوا ثيابهم و أصروا و استكبروا استکباراً » (1) ۱. سوره ی نوح ، آیه ی ۷. ) و از این قبیل است آيهى ألا إنهم يثنون صدورهم ليستخفوا منه ألا حين يستغشون ثيابهم يعلم ما يسرون و ما يعلنون إنّه عليم بذات الصدور . »(2) ۲ سوره ی هود، آیه ی ۵. ) زیرا این پنهان شدن گاهی به سبب نادانی به عدم انحصار موجود در محسوس و اسطوره نبودن غیب است و گاهی به سبب بیزاری از شنیدن حق ، به گونه ای که با شنیدن سخنان حق بر بیزاری او افزوده میشود مانند شخص زکام که از بوی مشک گرفته می شود .

فرموده ی حضرت رضا ه به بعضی از این مطالب اشاره دارد. درباره ی کسانی سخن می گوید که از انتخاب خدا و اختیار رسول خدا و اهل بیت ایشان رو برگردانده، به اختیار و انتخاب خود تکیه میکنند در حالی که قرآن به ایشان ندا می دهد و ربّك يخلق ما يشاء ويختار ما كان لهم الخيرة سبحان الله و تعالى عما یشرکون»(3) سوره ی قصص، آیه ی ۶۸ . ) و نیز می فرماید : أفلا يتدبرون القرآن أم على قلوب أقفالها ...»(4) ۴ . سوره ی محمد، آیه ی ۲۴؛ مسند الإمام الرضا ، ج ۱، كتاب الإمامة، ص ۹۹ ، ح ۳۵. )

آنجا که حضرت استدلال میکند که قفل قلبها و گناهان آن، ایشان را از تدبر در آیات باز میدارد؛ آیاتی که دلالت میکند بر این که تعیین و نصب امام در دستان آنان و به اختیار ایشان نیست در صورتی که اگر در قرآن تدبر کنند، قطعاً در می یابند که تعیین امام به اختیار و انتخاب خداوند سبحان است .