قصیده ی ناتمام

دعبل خزایی قصیده ای سروده بود به مرو رفت تا قصیده را در حضور امام (ع) بخواند. آقا با دقت گوش داد و در میانه ی قصیده گریست تا شعر تمام شد فرمود میخواهی دو بیت شعر به قصیده ات اضافه کنم تا تکمیل شود؟ دعبل گفت: «آری ای پسر رسول خدا افتخار میکنم پس تکمله ی شعر این شد قبری در طوس است و مصیبتهایی بر آن خواهد رسید که دلها را در آتش اندوه میسوزاند؛ تا پایان روزگار که خداوند قائم آل محمد (عج) را برانگیزد اندوه ها و دشواری ها را از ما خاندان پیامبر برطرف سازد. 

و قبر بطوس يا لها من مصيبه                    توقد بالأحشاء في الحرقات 

إلى الحشر حتى يبعث الله قائماً               يفرج عنا الهم والكربات

دعبل با چشمان گریان پرسید قبری که فرمودید، قبر کیست؟ آقا فرمود: «قبر من است که به زودی مکان رفت و آمد شیعیان و دوستان من خواهد بود...