مأمون» خواست مخالفت کند ولی امام ا اجازه داد. مرد با  خوشحالی جلوتر آمد و گفت: من یکی از متکلمین هستم». حضرت فرمود: پس باید عمران صابی باشی! عمران صابی با تعجب تصدیق کرد و گفت: «بله من عمران صابی هستم من دانای متکلمین هستم و در کوفه، شام، بصره و هر جای دیگر که رفته ام؛ کسی نتوانسته که در بحث مرا شکست دهد و مرا قانع کند. حال میخواهم شما به سؤالاتم جواب دهید. امام دوباره اجازه داد هر چقدر مباحثه آنها گرمتر می شد، حلقه جمعیت حاضر مشتاق تر میشد بالاخره وقت نماز ظهر شد و امام الاجازه خواست که مباحثه را تعطیل کنند. «مأمون زودتر از همه بلند شد و گفت: «علم و دانش علی بن موسی بر همه ما ثابت شد. از همه شما که دعوتم را پذیرفتید سپاسگزارم اگر در آینده فرصتی پیش آید، دوباره چنین جلساتی برگزار میکنم تا از علم و دانش ایشان استفاده کنید. الان هم علی بن موسی خسته هستند. بگذارید که به استراحت و عبادتشان برسند. اما حاضران نپذیرفتند و از امام ها خواستند که بعد از نمار هم جلسه را ادامه دهد و بیشتر از همه عمران صابی اصرار می کرد. او به امام نزدیک شد و گفت: خواهش میکنم جلسه را ادامه دهید. احساس عجیبی دارم انگار دارم از خواب بیدار میشوم! حضرت رضا درخواست حاضران را پذیرفت و بعد از نماز به جلسه برگشت و تا شب به سؤالات علما پاسخ داد. در پایان آن روز هیچ کس شادتر از «عمران صابی نبود که پس از پایان مباحثه اش با امام به طرف قبله سجده کرد و اسلام آورد و کسی ناراحت تر از «مأمون» نبود که آخرین نقشه اش هم به نفع «حضرت رضا » تمام شده بود.