طبيب جان

من طبيبي سراغ دارم که پول دار و دوا نمی خواهد در ازای شفا از این مردم جز دلی مبتلا نمی خواهد 
بی پناه و غریب هم باشی در لطف و کرامتش باز است احتیاجی به وقت قبلی نیست واسطه، آشنا نمی خواهد 
چیست در این زمین که فواره نیمه ی راه آسمان برگشت؟ آب هم چون کبوتران اوجی غیر از این خاک پا نمی خواهد

چه شکر دارد این لب گندم که کبوتر به سجده می بوسد هر که طوقی او شود جایی جز کنار رضا نمی خواهد

پای طومار درد این مردم مهری از التیام او خورده است مهر مهری که تا جهان باقی است مهلت و انقضا نمی خواهد

جواد اسلامی

ص39

از من دلی بساز

از روزگار پر زدن چشم های تو مانده برای ما نفسی از صدای تو

یک آسمان سپیده که در سطر سطر آن خورشید می گذارد پا جای پای تو

بی شک زمین نبود و بهاری نمی شکفت گل ها اگر نمی بودند آشنای تو

یا واژه ... در ضمیر خودش واژگی نداشت نامی گزیده اگر نمی شد برای تو

روز حساب آمده است و گذشته است

دنیا هنوز می چرخد با «رضا» ی تو

ای گنبد طلای تو گلدسته ی زمین رخش زمانه بر انگشتهای تو  ای خون بی سکون خدا در رگ جهان ای هستی انعکاس صدای رهای تو  ای چشم های سبز خدا، ای نگفتنی ای جان آسمانی دریا فدای تو

از من دلی باز به شکل کبوتری تا تا همیشه پر بزنم در هوای تو

محمد جواد آسمان

ص162