صحن غزل

نیمیم در محاصره ی دیوار نیمیم در محاصره ی یاد است جسمم در انتظار فروپاشی ست روحم برای تجزیه آماده است

سلولهای مرده ی قلبم را آویز می کنم به ضریح عشق حتی اگر شفا ندهی آن را دیگر به چشمهای تو دل داده است!

هی بندبند گرد خودم بستم تا هی گره گره بگشایی چون آن آهویی که زیر ضمان توست از بندهای خویشتن آزاد است

حالا که خوانده ای به جنون عشق لحن جسور حنجره من را در صحن چشم های غزل ریزت روحم در آستانه ی فریاد است

هر چند پر گرفته ترین هستم اما شبيه خيل كبوترهات قلبم اسیر پنجره فولادی ست؛ یعنی بر آستان تو افتاده است

مهدیه ورزنده