نماز عید فطر

یکی از رخدادهای مهم دوران زندگی امام است. مأمون در مرو

پیغام فرستاد و امام را برای اقامه ی نماز عید فطر دعوت کرد. ایشان یادآور شدند که شرط من دخالت نکردن در امر حکومت بوده است و از پذیرش آن خودداری کردند، اما مأمون با پافشاری از امام خواست تا نماز را برگزار کنند و خطبه بخوانند تا دلهای مردم آرامش یابد و مراتب فضل و کمال ایشان را دریابند ،امام پیغام فرستاد که بهتر است مرا از این کار معاف کنی و اگر نه برای نماز به شیودی پیامبر خدا و امیر مؤمنان علی علیه السلام  ، بیرون خواهم رفت. مأمون پذیرفت و دستور داد تا کشوری و لشکری و عموم مردم بر در خانه ی امام گرد آیند امام خود را خوشبو ساخت دستار سفید بر سر کرد و عصایی بدست گرفت و پای برهنه از در بیرون آمد و بر آستانه ی در ایستاد و چهار تکبیر گفت مردم که چنان دیدند کفش از پای در آوردند و با امام تکبیر گفتند بزرگان کشور و لشکریان نیز از اسب فرود آمدند و پای برهنه بدنبال امام به راه افتادند تا از شهر بیرون رفتند شور و هیجان مردم را فرا گرفته بود خبر این حرکت امام و هیجان عمومی به مأمون رسید.

فضل بن سهل - ذو الرياستين - به مأمون گفت: اگر

ابو الحسن الرضا اینگونه به نمازگاه برسد مردم دلباخته ی منش او خواهند شد و از حکومت تو چیزی باقی نمی ماند.

مأمون کسی را فرستاد و به امام پیغام داد که شما را به زحمت انداختیم، اجازه بدهید همان کسی که قبلاً نماز عید را اقامه می کرده است، نماز بخواند.

امام فرمود تا کفش هایش را آوردند به پا کرد و بازگشت نماز عید، سامان نیافت.